Shahih Muslim no.42 s.d 44 – Dalil Bahwa Barang Siapa Meninggal Di Atas Tauhid Akan Masuk Surga (3/5)

Rangkaian Pos: Shahih Muslim Kitab 2 Bab 19

صحيح مسلم ٢٤: حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيْدٍ حَدَّثَنَا لَيْثٌ عَنِ ابْنِ عَجْلَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى بْنِ حَبَّانَ عَنِ ابْنِ مُحَيْرِيْزٍ عَنِ الصُّنَابِحِيِّ عَنْ عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِ أَنَّهُ قَالَ دَخَلْتُ عَلَيْهِ وَ هُوَ فِي الْمَوْتِ فَبَكَيْتُ فَقَالَ مَهْلًا لِمَ تَبْكِيْ فَوَاللهِ لَئِنِ اسْتُشْهِدْتُ لَأَشْهَدَنَّ لَكَ وَ لَئِنْ شُفِّعْتُ لَأَشْفَعَنَّ لَكَ وَ لَئِنِ اسْتَطَعْتُ لَأَنْفَعَنَّكَ ثُمَّ قَالَ وَ اللهِ مَا مِنْ حَدِيْثٍ سَمِعْتُهُ مِنْ رَسُوْلِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ لَكُمْ فِيْهِ خَيْرٌ إِلَّا حَدَّثْتُكُمُوْهُ إِلَّا حَدِيْثًا وَاحِدًا وَ سَوْفَ أُحَدِّثُكُمُوْهُ الْيَوْمَ وَ قَدْ أُحِيْطَ بِنَفْسِيْ سَمِعْتُ رَسُوْلَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ يَقُوْلُ مَنْ شَهِدَ أَنْ لَا إِلهَ إِلَّا اللهُ وَ أَنَّ مُحَمَّدًا رَسُوْلُ اللهِ حَرَّمَ اللهُ عَلَيْهِ النَّارَ.

Shaḥīḥ Muslim 42: Telah menceritakan kepada kami Qutaibah bin Sa‘īd, telah menceritakan kepada kami Laits dari Ibnu ‘Ajlān, dari Muḥammad bin Yaḥyā bin Ḥabbān, dari Ibnu Muhairīz, dari ash-Shunābiḥī, dari ‘Ubādah bin ash-Shāmit bahwa dia berkata: “Saya mengunjunginya dia dalam keadaan sakit, hingga aku pun menangis”. Maka dia berkata: “Tahan, kenapa kamu menangis? Demi Allah, jika aku mati syahid, maka aku bersaksi untukmu, dan jika aku diberi syafa’at maka aku memberikan syafā‘at untukmu, serta jika aku mampu, maka aku memberikan manfaat untukmu.” Kemudian dia berkata: “Demi Allah, tidaklah ada suatu hadits yang aku dengar dari Rasūlullāh shallallāhu ‘alaihi wa sallam untuk kalian yang di dalamnya terdapat kebaikan melainkan pasti aku menceritakannya kepada kalian, kecuali satu hadits, dan saya akan menceritakan kepadamu pada hari ini. Dan sungguh aku meresapi hal tersebut pada diriku. Aku mendengar Rasūlullāh shallallāhu ‘alaihi wa sallam bersabda: “Barang siapa bersaksi bahwa tidak ada tuhan (yang berhak disembah) selain Allah, dan bahwa Muḥammad utusan Allah, niscaya Allah mengharamkan neraka atasnya.

Derajat: Ijma‘ ‘Ulamā’: Shaḥīḥ.

Pembanding: SB: 125, 3180; SM: 47, ST: 2562; MA: 11936, 20996, 21620, 21653.

صحيح مسلم ٣٤: حَدَّثَنَا هَدَّابُ بْنُ خَالِدٍ الْأَزْدِيُّ حَدَّثَنَا هَمَّامٌ حَدَّثَنَا قَتَادَةُ حَدَّثَنَا أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ عَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ قَالَ كُنْتُ رِدْفَ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ لَيْسَ بَيْنِيْ وَ بَيْنَهُ إِلَّا مُؤْخِرَةُ الرَّحْلِ فَقَالَ يَا مُعَاذَ بْنَ جَبَلٍ قُلْتُ لَبَّيْكَ رَسُوْلَ اللهِ وَ سَعْدَيْكَ ثُمَّ سَارَ سَاعَةً ثُمَّ قَالَ يَا مُعَاذَ بْنَ جَبَلٍ قُلْتُ لَبَّيْكَ رَسُوْلَ اللهِ وَ سَعْدَيْكَ ثُمَّ سَارَ سَاعَةً ثُمَّ قَالَ يَا مُعَاذَ بْنَ جَبَلٍ قُلْتُ لَبَّيْكَ رَسُوْلَ اللهِ وَ سَعْدَيْكَ قَالَ هَلْ تَدْرِيْ مَا حَقُّ اللهِ عَلَى الْعِبَادِ قَالَ قُلْتُ اللهُ وَ رَسُوْلُهُ أَعْلَمُ قَالَ فَإِنَّ حَقَّ اللهِ عَلَى الْعِبَادِ أَنْ يَعْبُدُوْهُ وَ لَا يُشْرِكُوْا بِهِ شَيْئًا ثُمَّ سَارَ سَاعَةً قَالَ يَا مُعَاذَ بْنَ جَبَلٍ قُلْتُ لَبَّيْكَ رَسُوْلَ اللهِ وَ سَعْدَيْكَ قَالَ هَلْ تَدْرِيْ مَا حَقُّ الْعِبَادِ عَلَى اللهِ إِذَا فَعَلُوْا ذلِكَ قَالَ قُلْتُ اللهُ وَ رَسُوْلُهُ أَعْلَمُ قَالَ أَنْ لَا يُعَذِّبَهُمْ.

Shaḥīḥ Muslim 43: Telah menceritakan kepada kami Haddāb bin Khālid al-Azdī, telah menceritakan kepada kami Hammām, telah menceritakan kepada kami Qatādah, telah menceritakan kepada kami Anas bin Mālik, dari Mu‘ādz bin Jabal dia berkata: “Pernah aku dibonceng Nabi shallallāhu ‘alaihi wa sallam dalam satu perjalanan, tidak ada pemisah antara aku dan beliau kecuali pelana hewan kendaraan. Beliau memanggil: “Wahai Mu‘ādz bin Jabal!” Aku terus menyahut: “Aku penuhi panggilanmu wahai Rasūlullāh.” Kami meneruskan lagi perjalanan. Kemudian beliau memanggil lagi: “Wahai Mu‘ādz bin Jabal!” Aku menyahut: “Aku penuhi panggilanmu wahai Rasūlullāh.” Kami meneruskan lagi perjalanan kemudian beliau memanggil lagi: “Wahai Mu‘ādz bin Jabal!” Aku menyahut lagi: “Telah kuterima panggilanmu itu wahai Rasūlullāh.” Beliau bersabda: “Tahukah kamu Kewajiban manusia terhadap Allah?” Aku menjawab: “Allah dan Rasūl-Nyalah yang lebih mengetahui.” Beliau bersabda: “Yaitu menyembah-Nya dan tidak menyekutukan-Nya.” Kami meneruskan lagi perjalanan beberapa waktu ketika kemudian beliau memanggil lagi: “Wahai Mu‘ādz bin Jabal!” Aku menyahut: “Aku penuhi panggilanmu wahai Rasūlullāh.” Rasūlullāh shallallāhu ‘alaihi wa sallam bersabda: “Tahukah kamu apakah Kewajiban Allah terhadap manusia apabila mereka melakukan perkara-perkara yang aku nyatakan tadi?” Aku menjawab: “Allah dan Rasūl-Nyalah yang lebih mengetahui.” Akhirnya beliau bersabda: “Allah tidak akan menyiksa mereka.

Derajat: Ijma‘ ‘Ulamā’: Shaḥīḥ.

Pembanding: SB: 2644, 5510, 5796, 6019, 6825; SM: 44, 45; ST: 2567; MA: 20987, 20989, 20990, 20997, 20999, 21029, 21030.

صحيح مسلم ٤٤: حَدَّثَنَا أَبُوْ بَكْرِ بْنُ أَبِيْ شَيْبَةَ حَدَّثَنَا أَبُو الْأَحْوَصِ سَلَّامُ بْنُ سُلَيْمٍ عَنْ أَبِيْ إِسْحَاقَ عَنْ عَمْرِو بْنِ مَيْمُوْنٍ عَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ قَالَ كُنْتُ رِدْفَ رَسُوْلِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ عَلَى حِمَارٍ يُقَالُ لَهُ عُفَيْرٌ قَالَ فَقَالَ يَا مُعَاذُ تَدْرِيْ مَا حَقُّ اللهِ عَلَى الْعِبَادِ وَ مَا حَقُّ الْعِبَادِ عَلَى اللهِ قَالَ قُلْتُ اللهُ وَ رَسُوْلُهُ أَعْلَمُ قَالَ فَإِنَّ حَقَّ اللهِ عَلَى الْعِبَادِ أَنْ يَعْبُدُوا اللهَ وَ لَا يُشْرِكُوْا بِهِ شَيْئًا وَ حَقُّ الْعِبَادِ عَلَى اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ لَا يُعَذِّبَ مَنْ لَا يُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا قَالَ قُلْتُ يَا رَسُوْلَ اللهِ أَفَلَا أُبَشِّرُ النَّاسَ قَالَ لَا تُبَشِّرْهُمْ فَيَتَّكِلُوْا.

Shaḥīḥ Muslim 44: Telah menceritakan kepada kami Abū Bakar bin Abī Syaibah, telah menceritakan kepada kami Abul-Aḥwash Sallām bin Sulaim, dari Abū Isḥāq, dari ‘Amru bin Maimūn, dari Mu‘ādz bin Jabal dia berkata: “Saya berada di boncengan Rasūlullāh di atas keledai yang dinamakan ‘Ufair.” Beliau lalu bersabda: “Wahai Mu‘ādz apakah kamu mengetahui apa hak Allah atas hamba dan hak hamba atas Allah?” Mu‘ādz berkata: ‘Aku lalu menjawab: “Allah dan Rasūl-Nya lebih mengetahui.” Beliau bersabda: “Sesungguhnya hak Allah atas hamba adalah kalian menyembah Allah dan tidak mensyirikkan-Nya dengan sesuatu apa pun, dan hak hamba atas Allah adalah agar tidak disiksa orang yang tidak mensyirikkan-Nya dengan sesuatu apa pun.” Mu‘ādz berkata: “Saya lalu berkata: “Wahai Rasūlullāh, tidakkah boleh aku memberitakannya kepada manusia?” Beliau menjawab: “Jangan kamu memberitahukannya kepada mereka sehingga mereka bersandar kepadanya.

Derajat: Ijma‘ ‘Ulamā’: Shaḥīḥ.

Pembanding: SB: 2644, 5510, 5796, 6019, 6825; SM: 45; ST: 2567; MA: 20987, 20989, 20990, 20997, 20999, 21029, 21030, 21058, 21082.

Komentar

Belum ada komentar. Mengapa Anda tidak memulai diskusi?

Tinggalkan Balasan

Alamat email Anda tidak akan dipublikasikan. Ruas yang wajib ditandai *